فعالان برای پایان شدید استفاده از سوخت های فسیلی در جهان تلاش می کنند

فعالان آب و هوا و گروه‌های کمپین برای پایان دادن به دوران سوخت‌های فسیلی تلاش می‌کنند و آخرین دور از وعده‌های صفر خالص بسیاری از دولت‌ها و شرکت‌ها را به‌عنوان پرده‌ای که در برآوردن الزامات تغییرات آب‌وهوایی ناکام است، محکوم می‌کنند.

درخواست‌ها برای حفظ سوخت‌های فسیلی در زمین برای رهبران صنعت نفت و گاز که اصرار دارند جهان در سال‌های آینده به «تشنگی همه منابع انرژی» ادامه خواهد داد، مضطرب است.

البته سوزاندن سوخت های فسیلی مانند زغال سنگ، نفت و گاز عامل اصلی بحران آب و هوا است و محققان بارها تاکید کرده اند که بهترین سلاح برای مقابله با افزایش دمای جهانی کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تا حد امکان است. سریع .

با این حال، حتی در شرایطی که سیاستمداران و رهبران تجاری علناً نیاز به حرکت به سمت جایگزین‌های تجدیدپذیر را تصدیق می‌کنند، روندهای سیاسی کنونی نشان می‌دهد که سوخت‌های کثیف به این زودی‌ها از بین نمی‌روند یا حتی کاهش نمی‌یابند.

تام گلدات، فعال آب و هوا و مدیر اجرایی شبکه محلی بوم‌شناختی آمریکای شمالی، سوزاندن سوخت‌های فسیلی را پر کردن وان با آب زیاد توصیف کرد. “این پر از کربن بیش از حد است. جهان دیگر نمی تواند آن را تحمل کند.”

گلدتوث گفت: «راه‌حل ساده‌ای که ما هنوز به آن نیاز داریم این است که دنیا شیر را ببندد. اظهارات او در حالی بیان شد که او در نشست مردمی در مورد عدالت آب و هوا، رویدادی که توسط ائتلاف COP26 در حاشیه اجلاس گلاسکو در نوامبر برگزار شد، صحبت کرد.

وی گفت: راه حل شبکه صفر راه حل نیست. این دنیا را به جایی که باید برویم نمی رساند، ما را به 1.5 درجه سانتیگراد نمی رساند.»

برای داشتن هر گونه شانسی برای محدود کردن گرمایش زمین به 1.5 درجه سانتیگراد، هدف بلندپروازانه توافقنامه قابل توجه پاریس در سال 2015، جهان باید انتشار گازهای گلخانه ای را تقریباً در طول هشت سال آینده به نصف کاهش دهد و تا سال 2050 به صفر برسد.

این یک تعهد بزرگ است و دانشمندان برجسته آب و هوا در جهان هشدار می دهند که باید “تغییر سریع، گسترده و بی سابقه” را در تمام جنبه های جامعه ایجاد کند.

جهان در حال حاضر حدود 1.1 درجه سانتیگراد بالاتر از سطح قبل از صنعتی شدن گرم شده است و پیش بینی های اخیر، علیرغم وعده های متعدد COP26 در اوایل نوامبر، نشان می دهد که گرمایش جهانی تا پایان قرن 2.4 درجه سانتیگراد افزایش می یابد.

در COP26، پیمان به اصطلاح آب و هوای گلاسکو به دنبال ایجاد توافقنامه پاریس و جلوگیری از بدترین اثرات بحران آب و هوایی بود، اگرچه به دلیل طرح‌هایی برای «حذف تدریجی» یارانه‌های زغال سنگ، سوخت‌های فسیلی و حمایت مالی مورد انتقاد شدید قرار گرفت. کشورهای کم درآمد

اداره اطلاعات انرژی ایالات متحده در چشم انداز انرژی بین المللی خود در سال 2021 در اوایل اکتبر اعلام کرد که منابع انرژی تجدیدپذیر احتمالاً منبع اصلی تولید برق جدید تا سال 2050 خواهند بود، اما سوخت های فسیلی مانند گاز طبیعی و زغال سنگ به استفاده از آنها ادامه خواهند داد. قابلیت اطمینان شبکه بار و نگهداری

این در زمانی اتفاق می‌افتد که میزان کل انرژی‌های تجدیدپذیر موجود در حال رشد است، اما نه به سرعت رشد تقاضای انرژی جهانی در کل.

بر اساس داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط World in Data، سوخت‌های فسیلی بیش از ۸۰ درصد از مصرف انرژی جهان را در سال ۲۰۱۹ تشکیل می‌دهند، در حالی که منابع انرژی تجدیدپذیر مانند انرژی باد و خورشید ۱۱.۴ درصد را تشکیل می‌دهند.

نیک استنزبری، رئیس راه حل های آب و هوایی در مدیریت سرمایه گذاری حقوقی و عمومی، یکی از بزرگترین مدیران دارایی اروپا، گفت که او معتقد است غول های نفت و گاز نقش “واقعا مهم” در انتقال انرژی خواهند داشت.

“ما فکر می کنیم واضح است که چشم انداز تقاضای نفت و گاز در 30 سال آینده به چیزی نزدیک به 30 سال گذشته نخواهد بود. این صنعت دیگر در جایی که تقاضا به طور بی امان در حال رشد است کار نمی کند. به جز بحران های مالی یا رکود. استنزبری در اوایل این ماه به CNBC Street Signs Europe گفت.

«اما حتی در تهاجمی‌ترین سناریوهای گذار، نمی‌بینید که تقاضا برای نفت و گاز یک شبه ناپدید شود. بله، این صنعت نیاز به سرمایه گذاری کمتری دارد، اما نفت و گاز همچنان در 30 سال آینده در سطح جهانی مصرف خواهد شد.”

استنزبری گفت که غول های انرژی “نقش واقعاً بسیار مهم و بسیار مثبتی هم برای ما به عنوان سرمایه گذار خواهند داشت تا جریان های نقدی بسیار بسیار خوبی را برای ما فراهم کنند – امیدوارم – اما همچنین برای جهان، زیرا ما نمی توانیم فقط صنعت نفت و گاز را یک شبه تعطیل می کند و جهان را ادامه می دهد.»

اوپک، یک گروه تولیدکننده با نفوذ که حدود 40 درصد نفت خام جهان را تولید می‌کند، گفت این داستان که انتقال انرژی از سوخت‌های فسیلی به انرژی‌های تجدیدپذیر «گمراه‌کننده و بالقوه خطرناک» بود.

محمد بارکیندو، دبیرکل اوپک در 10 نوامبر در صحبت با نمایندگان COP26 گفت که نشنیدن همه صداها در مورد موضوعاتی مانند کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، در دسترس بودن انرژی و امنیت می تواند عواقب ناخواسته ای داشته باشد. اینها شامل اعوجاج بازار، افزایش نوسانات و کمبود انرژی است.

با این حال، همه این نمونه ها در حال حاضر مشهود هستند – در زمانی که ترکیب انرژی جهانی هنوز تحت سلطه سوخت های فسیلی است.

دانشمندان و اقتصاددانان محیط زیست تلاش هایی را برای به تصویر کشیدن غول های نفت و گاز به عنوان پاسخی به انتقال انرژی به عنوان «راه حل سوخت فسیلی» توصیف کرده اند. این اصطلاح به پیام هایی اطلاق می شود که راه حل های ناکارآمد را تشویق می کند و توجه را از اقدامات مؤثرتر منحرف می کند.

در اوایل سال جاری، آژانس بین‌المللی انرژی اولین نقشه راه جامع جهان را برای ایجاد یک بخش انرژی جهانی با انتشار خالص صفر تا سال 2050 منتشر کرد.

در ماه مه، آژانس بین المللی انرژی اعلام کرد که اگر جهان تا اواسط قرن به صفر خالص برسد، توسعه جدیدی در نفت، گاز یا زغال سنگ وجود نخواهد داشت. او افزود که وعده‌های دولت در آن زمان «بسیار کمتر» از آنچه برای رسیدن به صفر خالص لازم بود، بود.

فن‌آوری‌هایی مانند جذب، استفاده و ذخیره‌سازی و جداسازی کربن در برنامه‌های آب و هوایی کشورها و همچنین در استراتژی‌های خالص صفر برخی از بزرگترین شرکت‌های نفت و گاز جهان برجسته هستند.

طرفداران سوخت های فسیلی استدلال می کنند که این فناوری های جذب کربن می تواند به کشورها و شرکت ها اجازه دهد تا به سوزاندن سوخت های فسیلی ادامه دهند.

این موضوع توسط محققان آب و هوا، شرکت‌کنندگان در کمپین و گروه‌های محیط‌زیست رد شد، اما آنها استدلال کردند که این طرح‌ها پوششی را برای شرکت‌کنندگان بسیار آلاینده فراهم می‌کند تا به رویکرد معمول ادامه دهند.

سارا شاو، هماهنگ کننده بین المللی عدالت آب و هوا و انرژی در Friends of the Earth International، یک گروه زیست محیطی، گفت: «این گزارش یک کلاهبرداری بزرگ است، این یک مشکل بزرگ است.

“و ما راه حل های مبتنی بر طبیعت داریم که بسیار جذاب به نظر می رسند. ما او را بسیار شبیه یک گرگ در لباس میش می بینیم. واقعاً خوب به نظر می رسد، اما در واقع نوع دیگری از بسته بندی صفر خالص، جبران، کاهش انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از جنگل زدایی و تخریب با کاشت درختان و ایجاد غرق کربن است. این همان چیزی است، اما به نظر بسیار جذاب است.”

شاو گفت: «من فکر می‌کنم برای اینکه بفهمیم راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت از کجا می‌آیند، ببینیم چه کسی آنها را تبلیغ می‌کند. اینها شرکت های نفتی و دیگر آلاینده های بزرگ هستند و برای من این یک سیگنال واقعی است که این چیزی نیست که به نظر می رسد.

شاو گفت که وعده‌های بسیاری از دولت‌ها و شرکت‌های بین‌المللی مبنی بر صفر کردن ارزش خالص، تا حد زیادی یک “سرافرازی” از مشکل واقعی است. «آنها فقط باید سوزاندن سوخت های فسیلی را متوقف کنند. آنها باید از این تجارت خارج شوند [and] آنها باید این تحول سیستمی را انجام دهند.”

ترزا اندرسون، هماهنگ‌کننده سیاست‌های اقلیمی در ActionAid International، یک موسسه خیریه توسعه، می‌گوید: «همه این فرضیات صفر خالص واقعاً بر این فرض تکیه می‌کنند که صفر خالص برای دستیابی به 1.5 لازم و کافی است. و بدیهی است که این هیچکدام نیست.”

اندرسون گفت: “قابل درک است که ممکن است سردرگمی وجود داشته باشد زیرا صفر خالص به نظر صفر می رسد.” “اما در واقع، صفر خالص تا سال 2050، که بیشتر این پیام های هدفمند است، تمام معنای واقعی آن این است که در سال 2050، پس 30 سال بعد، این دولت یا شرکتی این مشکل را جبران خواهد کرد، که امسال آلوده کننده هستند. این چیزی در مورد کاری که آنها در دهه آینده انجام می دهند تا اکنون آلودگی را متوقف کنند، نمی گوید.”

اندرسون گفت: “اگر فقط کمی سطح بیشتر این اهداف خالص صفر را خراش دهید، متوجه خواهید شد که چیزی از تحول سیستمیک بنیادی مورد نیاز ما وجود ندارد.”

او اهداف صفر را یک «ترفند حسابداری» توصیف کرد که رویکرد تجاری را مشروع می‌سازد، محوطه‌سازی را مجاز می‌کند و از غصب زمین در جنوب جهانی پشتیبانی می‌کند.